Niebezpieczne informacje o mięśniu sercowym u osoby
Mięsień sercowy jest jednym z trzech rodzajów mięśni kręgowców, a dwa inne to mięsień szkieletowy i mięsień gładki. Jest to mimowolnie rozłożony mięsień, który tworzy główną tkankę ścian serca. Mięsień sercowy tworzy grubą środkową warstwę między zewnętrzną ścianą serca (osierdzie) a wewnętrzną (wsierdzie), zapewniając krew przez krążenie wieńcowe. Składa się z pojedynczych komórek serca mięśnia (komórek mięśnia sercowego) połączonych ze sobą za pomocą zaokrąglonych krążków, pokrytych włóknami kolagenowymi i innymi substancjami, które tworzą tkankę śródmiąższową poza komórką.
Mięsień sercowy kurczy się w sposób podobny do mięśnia szkieletowego, pomimo pewnych istotnych różnic. Stymulacja elektryczna w postaci potencjału czynnościowego serca powoduje uwalnianie wapnia z wewnętrznego repozytorium wapnia w komórce, które jest mięśniową siecią mięsaka. Wzrost wapnia przesuwa między sobą pasma mięśniowe komórki w procesie zwanym wzbudzeniem spojówkowym.
Duże znaczenie mają choroby mięśnia sercowego. Należą do nich stany ograniczające krew do mięśni, w tym dławica piersiowa, zawał serca i inne choroby mięśnia sercowego zwane kardiomiopatią.
Mięsień sercowy jest największą częścią serca. Ściana serca ma trójwarstwową strukturę z grubą warstwą mięśnia sercowego umiejscowioną między wsierdziem a zewnętrznym osierdziem (znanym również jako osierdzie trzewne). Endokardium wykłada komory serca, zakrywa zastawki serca i łączy się z błoniastą wyściółką wyściełającą naczynia łączące się z sercem. Po zewnętrznej stronie mięśnia sercowego znajduje się błona osierdziowa, która tworzy część osierdzia, worek, który otacza, chroni i smaruje serce. W mięśniu sercowym znajduje się wiele płytek komórek mięśnia sercowego lub komórek mięśnia sercowego. Płytki mięśniowe owijające się wokół lewej komory najbliżej wsierdzia są zorientowane prostopadle do błony proksymalnej. Gdy płytki te kurczą się w skoordynowany sposób, umożliwiają one ściśnięcie komory w kilku kierunkach jednocześnie - podłużnie (staje się krótszy od góry do podstawy), po przekątnej (staje się węższy z boku na bok), z ruchem skrętnym (podobnym do ruchu ściskania mokrej tkaniny) w celu ściśnięcia Maksymalna ilość krwi poza sercem przy każdym uderzeniu serca.
Skurcz mięśnia sercowego zużywa dużo energii, a zatem wymaga ciągłego przepływu krwi w celu dostarczenia tlenu i składników odżywczych. Krew jest doprowadzana do mięśnia sercowego przez tętnice wieńcowe. Pochodzą one z korzenia aorty i znajdują się na zewnętrznej lub nasierdziowej powierzchni serca. Krew jest następnie odprowadzana przez żyły wieńcowe do prawego przedsionka.
Histologia
Oglądany pod mikroskopem mięsień sercowy można przyrównać do ściany domowej. Większość ściany zbudowana jest z cegieł, które w mięśniu sercowym to pojedyncze komórki mięśnia sercowego lub komórki mięśnia sercowego. Zaprawa otaczająca cegłę jest znana jako pozakomórkowa tkanka śródmiąższowa, wytwarzana przez komórki podtrzymujące zwane komórkami włóknistymi. W ten sam sposób, w jaki ściany domu zawierają przewody elektryczne i hydrauliczne, mięsień sercowy zawiera również wyspecjalizowane komórki do szybkiego przewodzenia sygnałów elektrycznych (układu przewodzenia serca) oraz naczynia krwionośne do dostarczania składników odżywczych do komórek mięśniowych i usuwania odpadów (tętnice wieńcowe, żyły i sieć naczyń włosowatych).
Komórki mięśnia sercowego
Komórki mięśnia sercowego lub mięśnia sercowego to komórki kurczące się, które umożliwiają pompowanie serca. Każda komórka mięśnia sercowego musi kurczyć się w koordynacji z sąsiednimi komórkami - znanymi jako funkcjonalne komórki pasa startowego - aby skutecznie pompować krew z serca, a jeśli koordynacja ta zostanie zakłócona - pomimo skurczu poszczególnych komórek - serce może w ogóle nie pompować, na przykład Występuje podczas nieregularnych rytmów serca, takich jak migotanie komór.
Dzięki mikroskopowi komórki mięśnia sercowego są prawie prostokątne, a ich rozmiary wahają się od 100 do 150 mikronów w 30-40 mikronów. Poszczególne kardiomiocyty są łączone ze sobą na końcach za pomocą teleobiektywów, tworząc długie włókna. Każda komórka zawiera włókniste włókna mięśniowe, które są specjalistycznymi włóknami białkowymi, które przechodzą przez siebie. Są one zorganizowane w sarcomeres, podstawowe jednostki skurczu komórek mięśniowych. Normalna regulacja włókien mięśniowych w sarcomerze nadaje komórkom mięśnia sercowego pasiasty wzór oglądany pod mikroskopem, podobnie jak szkielet i mięśnie. Te zaburzenia są spowodowane przez jaśniejsze gangi I składające się głównie z białka zwanego aktyną, a ciemniejsze pierścienie A składają się głównie z miozyny.
Mięśnie serca zawierają rurki poprzeczne, worki błony, które rozciągają się od powierzchni do wnętrza komórki, co pomaga poprawić efektywność skurczu. Większość tych komórek zawiera tylko jedno jądro (chociaż mogą zawierać do czterech), w przeciwieństwie do komórek mięśni szkieletowych, które zwykle zawierają wiele jąder. Komórki mięśnia sercowego zawierają wiele mitochondriów, które zapewniają energię potrzebną komórce w postaci adenozynotrifosforanu (ATP), dzięki czemu jest bardzo odporna na zmęczenie
Rurki poprzeczne to mikroskopijne rurki, które rozciągają się od powierzchni komórki do głębokości komórki. Jest ciągły z błoną komórkową i składa się z tej samej dwuwarstwowej fosforu i jest otwarty na powierzchni komórki przed płynem pozakomórkowym otaczającym komórkę. Rurki w przekroju mięśnia sercowego są większe i szersze niż te w mięśniach szkieletowych, ale ich liczba jest mniejsza. W środku komórki łączą się, rozciągając wewnątrz i wzdłuż komórki jako osiowa sieć poprzeczna. Wewnątrz komórki znajduje się w pobliżu wewnętrznego magazynu wapnia komórki, sieci sarco-mięśniowej. Tutaj jedną parę rurkową z częścią retikulum endoplazmatycznego nazywa się zbiornikiem końcowym w kompozycji znanej jako duet.
Funkcje rurki T obejmują szybko przesyłane impulsy elektryczne znane jako potencjał ruchu z powierzchni komórki do rdzenia komórki i pomagają regulować stężenie wapnia w komórce
